زندگی زیر زمین

از لحظه ورودم به خاک انگلیس ، تا لحظه ترک آنجا ، بیشتر وقتِ جابجایی ام را در زیر زمین سپری کردم. شبکه در هم رفته خطوط مترو به راحتی امکان دستیابی به هر نقطه از شهر را برای هر کسی مقدور می سازه. بطوریکه اکثر آدمهایی که از هواپیما پیاده شدند با مترو به خانه شان رفتند. برام جالب بود که برخلاف تهران هر اندازه بار داشته باشی می تونی ان را وارد قطار مترو و یا اتوبوسها بکنی و البته تمام وسایل حمل و نقل عمومی شان جایی برای ویلچر سواران ، کالسکه بچه و بار مسافران دارند.زیرِ زمین ، زندگی مخلوطی از نظم و خشونته.

چیزی که خیلی توجه ام را تو مترو به خودش جلب کرد، وضعیت مطالعه انگلیسی ها بود. اکثر آدمها در مدتی که تو مترو نشسته بودند یا منتظر مترو بودند در حال خوندن کتاب بودند. من اصلن ندیدم کسی با موبایلش ور بره.

 فقط آدم باید حواسش جمع باشه چون اونجا چیزی بنام حق تقدم وجود نداره برای بدست اوردن جای نشستن باید از روی غریزه حیوانیت عمل کنی و گرنه مجبور می شی یک ساعت یا بیشتر ایستاده حرص بخوری.  انگلیسی ها اگر قوانین نانوشته شان را رعلیت نکنی به راحتی بهت فحش می دن و برخودهای خشن انجام می دن. یکی از آنها اینه که وقتی قطاری رسید باید کاملا کنار بایستی تا اول مسافران خارج بشن ، وقتی همه خارج شدن آنوقت باید بسیار زرنگ باشی تا بتونی جایی برای خودت پیدا کنی. قانون دیگه توی پله برقی های مترو اگر بخوای ثابت جایی بایستی باید سمت راست بایستی و گرنه همراه فحشی که نثارت می شود به شدت هولت هم می دهند. و در این زمینه هیچگونه رودربایستی با کسی ندارند.  سمت چپ مال کسانیِ که می خواهند سریعتر از پله برقی بالا یا پایین برن.